در تحلیل بنیادی غمینو (شرکت شرکت صنایع غذایی مینو شرق) به بررسی معرفی و تاریخچه، تحلیل صنعت،استراتژی ها و ریسک ها و فرصت های و فروش و ارزش سهم خواهیم پرداخت.

معرفی شرکت

شرکت صنایع غذایی مینو شرق یکی از بزرگترین مجتمع های صنعتی تولید کننده موادغذایی نظیر بیسکویت_ پفک و تافی در منطقه جنوب شرقی ایران در سال 1373 در غرب شهرستان زاهدان به وسعت 24 هکتار به بهره وری رسیده است.
این شرکت متعلق به گروه مینو و گروه مینو زیرمجموعه و متعلق به شرکت اقتصادی و خودکفایی آزادگان می باشد.
ظرفیت تولید روزانه حدود 60 تن انواع بیسکویت، پفک و تافی می باشد.
شرکت مینوشرق اولین شرکت صنایع غذایی پذیرفته شده در سازمان بورس ایران در استان سیستان و بلوچستان می باشد.
اولین تولید کننده بیسکویت سبوسدار پروبیوتیک با برند جوانه که یک محصول فراسودمند است در ایران می باشد.

تحلیل صنعت

اوج شتاب‌گیری تاسیس کارخانه‌های صنایع غذایی به شکل مدرن و امروزی آن مانند بسیاری دیگر از صنایع کشور به ورود موج تجددخواهی و گسترش شهر نشینی در ایران یعنی دوران پهلوی اول و دوم بازمی‌گردد، چراکه در این دوران روش‌های سنتی تولید غذا دیگر جوابگوی نیاز شهروندان نبوده و با الزامات زندگی شهری همخوانی نداشته است، از این‌رو گسترش مدرنیزاسیون در ایران سبب شد سرمایه‌گذاران با پیروی از الگوهای پیشرفته موجود در کشورهای غربی و با توجه به پتانسیل‌های بالای کشور در تولید محصولات کشاورزی اقدام به احداث کارخانه‌های صنایع غذایی در نقاط مختلف کشور کنند. گرچه احداث بسیاری از کارخانه‌های صنایع غذایی ایران که امروز هم در میان کارخانه‌های موفق و بزرگ کشور هستند به دهه‌های ۴۰ و ۵۰ بازمی‌گردد، اما در دهه‌های پس از انقلاب اسلامی به علت سیاست‌های در پیش گرفته‌شده با هدف استقلال و کاهش وابستگی به کشورهای غربی، واردات محصولات غذایی به کشور به‌طور گسترده‌ای محدود شد، کارخانه‌های صنایع غذایی بسیاری در این مدت در کشور تاسیس شدند و کارخانه‌های قبلی توانستند فعالیت خود را گسترش داده و علاوه بر رفع نیاز جمعیت رو به گسترش ایران، محصولات خود را به دیگر کشورها نیز صادر کنند. اما ادامه این سیاست و تمرکز بر بازار داخلی با هدف استقلال و قطع وابستگی به کشورهای خارجی و عدم توجه کافی به مقوله صادرات در سال‌های اخیر روند رو به رشد صنایع غذایی کشور را با چالش‌هایی همراه کرده که در ادامه بحث به آنها خواهیم پرداخت.

موضوع امنیت غذایی یکی از موضوعات مهم و استراتژیک است که بالاخص در دوران تحریم‌های اقتصادی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، به‌طوری‌که تامین کالاهای اساسی در زمان انقباض درآمدهای ارزی در اولویت برنامه‌های دولت قرار گرفته است. از شاخص‌های مهم بین‌المللی در بررسی امنیت غذایی شاخص جهانی امنیت غذایی (GFSI) است، شاخصی که در بررسی امنیت غذایی به مسائلی فراتر از گرسنگی نگاه می‌کند و علاوه بر در دسترس بودن موادغذایی، استطاعت‌پذیری و کیفیت محصولات را نیز مدنظر قرار می‌دهد؛ سه شاخصی که می‌توانند در شرایط تحریم‌های اقتصادی تحت‌تاثیر قرار گیرند. افزایش ناگهانی نرخ ارز در روزهای ابتدایی سال گذشته، کاهش قدرت خرید و تقاضا برای موادغذایی را در پی داشته است. طبق آخرین آمار بانک مرکزی ایران از بررسی بودجه خانوار شهری در ایران در سال ۱۳۹۵، سهم هزینه خوراک خانوار شهری از کل هزینه‌های خانوار شهری حدود ۲۳درصد بوده است که قطعا با توجه به میانگین افزایش بیش از صددرصدی قیمت محصولات غذایی و عدم افزایش درآمد خانوار به‌طور متناسب، سهم هزینه خوراک از کل هزینه‌های خانوار ایرانی نیز با افزایش بسیار چشمگیری مواجه شده است. این مساله نه‌تنها امنیت غذایی خانوار را با مخاطراتی مواجه کرده، بلکه صنعت غذای ایران را نیز با چالش کاهش تقاضا روبه‌رو کرده است. در دسترس بودن موادغذایی نیز از جمله شاخص‌های امنیت غذایی است که در دوره تحریم‌های اقتصادی و به واسطه عواملی چون قاچاق معکوس موادغذایی به خارج از مرزهای کشور و چالش‌های تامین مواد اولیه تولیدی با مخاطراتی روبه‌رو بود، مخاطراتی که غالب شدن بر آنها مستلزم اتخاذ سیاست‌های کلان اقتصادی با رویکردهایی بلندمدت و با در نظر گرفتن تمامی آثار و جوانب این سیاست‌هاست.

وجود منابع طبیعی غنی یکی از مهم‌ترین مزیت‌های رقابتی صنعت غذای ایران است؛ ۵۱ میلیون هکتار زمین قابل کشت، تنوع محصولات زراعی، باغی و شیلات، تنوع اقلیمی و نیروی کار جوان از جمله مزیت‌های غیرقابل انکار صنایع غذایی در کشور هستند.

استراتژی های شرکت

مدیریت قیمت بهای تمام شده و کاهش هزینه ها به عنوان موثرترین عامل برتری در بازار رقابت و دستیابی به اهداف سازمانی

خلاقیت و نوآوری در فعالیت ها و توسعه محصولات جدید و ارائه آن به مصرف کننده در تمام نقاط کشور

اصلاح ساختار مالی و نیروی انسانی از طریق افزایش سرمایه و عدم استفاده از تسهیلات بانکی

ریسک های شرکت

افزایش نرخ مواد اولیه و بسته بندی

افزایش قیمت قطعات یدکی

بالا بودن درصد مواد اولیه از بهای تولید

عدم افزایش نرخ فروش متناسب با افزایش بهای تمام شده از طرف سازمان حمایت از مصرف کننده

افزایش نرخ ارز در خصوص مواد اولیه و قطعاتی که از خارج کشور تهیه می شود

فرصت های شرکت

فرصت های موجود در بازار صادرات با توجه به امکانات و پتانسیل های داخل کشور

فروش شرکت

فروش شرکت در اردیبهشت 1400 نسبت زمان مشابه سال قبل 22% رشد داشته است که از نرخ تورم عقب تر است.

پیشنهاد میکنیم برای آشنایی بیشتر با سهام گروه غذایی ” گزارش غپاک ” را مطالعه نمایید.

حاشیه سود خالص

حاشیه سود خالص شرکت از 20 به 26 درصد افزایش داشته است.

سود خالص شرکت

با توجه به رشد فروش و رشد حاشیه سود، سود خالص شرکت 127% رشد داشته است.

وجه نقد ناشی از عملیات

شرکت در جریان نقدینگی ورودی به شرکت چالش داشته است که در گزارش 12 ماهه 99 این مشکل بر طرف شده است.

نتیجه گیری

این سهم پر بر ای حدود 12 برای سال مالی 1400 دارد که برای سهام  گروه غذایی این پی بر ای جز قیمت های ارزان و متعادل به حساب می آید.